Op 10-11-12 juni 2016 was ondergetekende voor de 10e maal aanwezig op het Pinkpop festival te Landgraaf. Het werd een mooie editie met vele hoogtepunten. Ik heb mijn Top 12 op een rij gezet.
12. Gary Clark jr. – Cold Blooded
De zon schijnt, prachtig weer, heerlijke blues met stevige gitaarsolo’s, wat wil je nog meer. Een van de vele positieve verrassingen dit weekend. Zijn klassieke bluesrock is doorspekt met referenties naar de jaren zestig en zeventig. Hij won er al eens een Grammy mee, deelde het podium met een gigant als Eric Clapton en neemt tegelijk ook op met iemand als Alicia Keys. Niet alle nummers zijn even boeiend, maar deze en When My Train Pulls In steken er bovenuit. Clark speelt de pannen van het dak en staat daarom in deze lijst.
11. Skunk Anansie – Charlie Big Potatoe
Ik heb het even nagezocht, maar dit is de zevende keer dat ik Skin en kornuiten aan het werk zie. De eerste keer in Noorderligt op 17 januari 1997 met een snoeiharde set van iets meer dan een uur, waarin deze ijzersterke band liet zien over veel power en bereik te beschikken. Bijna twintig jaar later is daar eigenlijk niets in veranderd. Ondanks de regen en modder staat het hele veld voor het 3FM podium ramvol. Het zijn de oude hits waar je merkt hoe groot de band nog steeds is onder het Pinkpop publiek. Ook staat Skin nog even stil bij de schietpartij in een Amerikaanse gayclub in Orlando. Skin draagt ‘God Loves Only You’ aan de slachtoffers op en richt zich in het nummer tot de idioten die levens verwoesten en de wereld verpesten. De band sluit haar reguliere set af met Charlie Big Potatoe; het nummer staat nog steeds als een huis.
10. Skillet – Rebirthing
Weer een verrassing: op de plaat klinkt het allemaal te gladjes en spreekt het mij niet echt aan, maar live klinken de nummers van Skillet een stuk steviger en krijgen de punkpopsongs een ruig randje mee. De zanger/bassist wordt bijgestaan door zijn vrouw op gitaar, een tweede gitarist en een drumster die er lekker op los trommelt. De samenzang werkt goed en geeft de nummers veel variatie mee. Een vijfde bandlid steelt de show met een elektrische cello, die niet al te hard te horen is, maar wel te zien. Een headbangende cellist die van links naar rechts over het podium stuitert, waar zie je dat? Het laatste nummer van de set is wat mij betreft het mooiste nummer.
9. Slaves – Cheer Up London
Ook dit tweetal weet het wel te brengen; al we de kleine tent inlopen zijn ze al begonnen en krijg je na vijf minuten het idee dat ze stoned en stomdronken op het podium staan, en zomaar wat aan het doen zijn. Toch wordt het gaandeweg steeds beter en is het opvallend hoe ze enkel met een gitaar, een gigantische floortom en een snaredrum toch zulke aanstelijke liedjes kunnen maken. Tussen het geouwehoer door spelen ze de meest rudimentaire en heerlijke punkrock die je je kunt voorstellen. Midden in het concert stoppen ze er plotseling mee: een meisje blijkt te zijn gevallen in de moshpit. De band legt het concert keurig stil zodat de security zijn werk kan doen; ze zijn dus wel degelijk bij de les. Als ze weer verder kunnen, gaan ze expres nóg een tandje harder, waardoor er een nog grotere pit uitbreekt. Ze eindigen uiteraard met Cheer Up London, een van de beste nummers van de plaat ‘Are You Satisfied?’.
8. Doe Maar – Nederwiet
Doe Maar had het weer mee en heeft zoveel lekkere nummers dat het optreden van tevoren al niet meer stuk kon. In het zonnetje kabbelt het optreden rustig voort totdat Joost Belinfante er zich mee komt bemoeien. Dan weten we al genoeg: Nederwiet wordt weer van stal gehaald. Ik heb de elpee Skunk al ruim dertig jaar in de kast staan, dit nummer blijft toch mijn favoriet. Joost weet het perfect te brengen en geniet zichtbaar van zijn ‘moment of glory’. Puike uitvoering.
7. Paul McCartney – We Can Work It Out
Tja, wat moeten we hiermee was de gedachte vooraf. Even de kat uit de boom kijken dus. Niet alleen het decor is sober, ook de band is eenvoudig van samenstelling. Dat ze steengoed zijn staat buiten kijf. Er komen gaandeweg veel goede nummers, maar ook veel minder goede voorbij. Soms zit het tempo er goed in, maar soms ook helemaal niet. Ook is Paul niet goed bij stem, de jaren beginnen nu echt te tellen. Het blijft echter een Beatle en dan kom je kennelijk overal mee weg. Gelukkig bevat de set meer dan genoeg hoogtepunten. Veel steengoed Wings-materiaal (Nineteen Hundred Eighty Five, Letting Go, Let Me Roll It, Band On The Run en natuurlijk Live And Let Die) en een aantal van mijn favoriete Beatles-nummers (Lady Madonna, I Got A Feeling, Eleanor Rigby). Het aller-allerbeste Beatlesnummer wat mij betreft wordt gelukkig ook gespeeld en klinkt wel als een klok.
6. Red Hot Chili Peppers – Dark Necesseties
Goeie show, met af en toe wat onnodige jams en lange pauzes. Sommige nummers missen de felheid (Scar Tissue), anderen klinken juist weer wel rauw en puntig (Californication en
By The Way). Persoonlijk kies ik voor de nieuwe single Dark Necesseties. Flea gaat lekker los op de bas en het hele nummer swingt de pan uit. Eindelijk weer eens nieuw materiaal dat er toe doet.
5. De Staat – Get On Screen
Het podium is vergeleken met enkele maanden geleden in Antwerpen flink opgepimpt, een groot LED-scherm laat gedurende de show voortdurend allerlei graphics zien en geeft het optreden extra glans. Het ligt erg voor de hand om hier – net als de rest van Nederland – voor Witch Doctor te kiezen, onbetwist de beste afsluiter die een band zich maar kan wensen. Ik doe het lekker niet. Get On Screen heeft een heerlijk deuntje dat mij en de rest van de tent direct uitnodigt om te dansen. Het vuur is dan ook al vanaf het begin aan en de hele tent barst uit zijn voegen. Het was voor het optreden al warm binnen en het wordt steeds heter. Ik ben bij het laatste nummer (Witch Doctor dus) alweer buiten. Momenteel de beste band van Nederland.
4. Lionel Richie – Brick House
Totaal niet mijn ding, maar de beste man knalt er gelukkig ook een paar Commodores-nummers uit. Behalve Easy en Lady zit gelukkig ook Brick House in de set (Sail On ontbreekt helaas). Een lekkere funky versie en hier blijkt ook dat Lionel een erg goede band heeft meegebracht. Topmoment. Het is hem vergeven dat hij daarna nog een hele rits baggernummers speelt als Say You Say Me, Hello, We Are The World en Endless Love(!). De dames waren er wel blij mee.
3. St. Paul & The Broken Bones – I’m Torn Up
Vooraf al getipt als het hoogtepunt van Pinkpop: de retrosoul van Godfather Paul. De zanger ziet er uit als Bob de Rooij, maar heeft een gouden strot. Daarnaast is zijn begeleidingsband van wereldklasse. Tijdens het concert geeft ie meerdere keren aan dat ze uit Birmingham, Alabama komen. Tijdens I’m Torn Up gaat St. Paul helemaal los: hij kruipt naar de rand van het podium, blijft doorzingen, en rolt als een salamander van het kleine trapje naar het lager gelegen deel van het podium. Zijn zilveren schoenen vliegen door de lucht. Een staande ovatie van het publiek valt hem ten deel voor dit stukje entertainment. Hij was bijna letterlijk verscheurd. Ondertussen worden de mensen buiten de tent getrakteerd op de eerste serieuze stortbui van de dag; binnen staan we als haringen in een ton te genieten van een van de beste shows van Pinkpop.
2. Nothing But Thieves – If I Get High
Lekkere rockband met veel goede nummers die live nog beter uitkomen. Tijdje getoerd met Muse, de invloed van die band ligt er ook vrij dik bovenop. Ze geven een uitstekende show weg. Zanger Connor Mason zingt loepzuiver en het geluid is nagenoeg perfect afgesteld. Een strakke rockshow waar zowel band als publiek veel plezier aan beleven. If I Get High wordt gespeeld direct na Trip Switch, het bekendste nummer van de band: sterke riff, groots refrein, veel dynamiek. En dat slaat meteen over: woord voor woord wordt het meegezongen door de tent, en als Mason het even stil laat vallen, neemt het publiek het volledig over. Na die knaller volgt dus het rustige If I Get High, dat daardoor nog beter uit de verf komt. Deze band gaat nog ver komen.
1. Rammstein – Du Hast
Je moet het maar durven: drie jaar niet getourd, geen nieuw materiaal, je zit al maanden in de studio, je verveelt je en je besluit in de zomer wat festivalletjes te doen. Wat doe je dan: je pakt wat oude attributen van vorige tournees in, repeteert wat oude nummers, bestelt een zeecontainer illegaal vuurwerk en je flanst een showtje in elkaar.
En dan dit neerzetten. Alle media zijn het unaniem eens: Rammstein heeft Pinkpop 2016 gewonnen. Rammstein speelt anderhalf uur op de toppen van zijn kunnen. Een nagenoeg perfect optreden. Als Du Hast wordt ingezet, zorgt het voor totale euforie bij het toch al uitzinnige publiek. Vuurwerk vliegt over het veld en weer terug. Geweldig. Iedereen is lyrisch over de show, maar wat naar mijn idee onderbelicht blijft is de muziek. Denk die poppenkast weg, sluit je ogen en luister. Zelden heb ik een band zo strak horen spelen. Verder moet je het niet al te serieus nemen. Doen ze zelf gelukkig ook niet.